Zegen!

Dagelijks opstaan voor dag en dauw (5.45u), kijkend naar het machtige kleurenspel en de stijgende Afrikaanse zon. Het prachtige droge landschap,  de warme lucht in je gezicht, de typische geur van stof en houtvuur maar nog dieper het gevoel van Gods aanwezigheid, waar we ook zijn. Er is niet één ochtend hier in Afrika dat ik wakker word dat ik niet gelukkig ben. Leven in een niet gehaaste samenleving geeft me, naast alle ellende toch de kans om intens te genieten van al het dagelijkse wat me tegemoet treedt. Des te meer nog om te zien hoe de bevolking ondanks de meest bizarre en verdrietige omstandigheden toch een grote vorm van tevredenheid kent en verassend genoeg nog zoveel oog voor elkaar hebben. Wat een onbeschrijfelijk gevoel, maar tegelijkertijd ook zo'n diep dankbaar gevoel gezegend te mogen zijn.    

Achterliggende weken ben ik werkzaam geweest op de medische afdeling maar heb ook heel wat dagen meegedraaid op de verloskundige afdeling. Een kleine zaal met tweemaal vier bevallingsstoelen tegenover elkaar. Hiertussen een schot van 1,5m hoogte en voor de privacy een gordijn ervoor. Geuren, geluiden en warmte worden gedeeld in deze ruimte wat niet bepaald bevorderlijk is voor mijn maag in de vroege ochtend. En van de redenen waarom ik altijd netjes ontbijt in de ochtend, hopend dat het genoeg is om me overeind te houden.. ;)  

Buiten de zaal zit een groot aantal hoogzwangere vrouwen wachtend totdat het eerste teken van de bevalling eraan komt. Ieder met een ronde bak met vaak wat doeken en een groot stuk plastic om op te liggen tijdens de bevalling. Kleding voor de kleine kennen ze hier niet. Zodra de eerste tekenen er zijn gaan ze alleen naar binnen en krijgen ze begeleiding tijdens de bevalling door studenten of verpleegkundigen. En vooral ''studenten'' deed me de mond openvallen. Jonge gastjes die nog op school zitten doen hier de bevalling, zetten zo nodig een knip, hechten de wonden en letterlijk en figuurlijk: prutsen maar wat aan. Kennis en serieusheid is er niet, schreeuwen  tegen de patint is normaal en ook iemand hartelijk uitlachen als deze iets harder kermt dan normaal is de normaalste zaak van de wereld. Zodra de bevalling achter de rug is loopt moeder met kind naar buiten om vervolgens plaats te maken voor de volgende.

Malawi heeft één van de hoogste moeder en pasgeboren sterftecijfers in de wereld. Sterftekans tijdens de zwangerschap of bevalling is 1 op de 36 terwijl dat bij ons in Nederland 1 op de 10.700 is. Het betreft veelal arme vrouwen die op afgelegen, slecht bereikbare plaatsen wonen met gebrek aan goede voeding, anticonceptie, kennis van ziekte en toegang tot zorg. De meest voorkomende oorzaak is dan ook het aantal ernstige bloedingen thuis met als gevolg: sterfte!  

Toch is er ook in het ziekenhuis een schrijnend hoog aantal sterftecijfer voor moeder en pasgeborene. En het gaat hier echt niet om hoogwaardige technologie of kostbare medicatie waarmee de sterfte voorkomen kan worden, maar om de simpele maatregelen. Deze weken heb ik met eigen ogen gezien hoe matig de zorg is die geleverd wordt. Negeren van levensbedreigende signalen, te lang wachten met ingrijpen, te laat onderkennen van infecties en het overslaan van dosissen medicatie.  

Zo kwamen we laatst de zaal binnen en zagen een jonge vrouw liggen (28 jaar). Tweendertig weken zwanger, zwaar vermoeid, veel pijn, ernstig ondervoed, dagen niet gegeten en de vliezen al gebroken.  Op deze manier een bevalling van een tweeling ingaan beloofde niet veel goeds dus hebben we gelijk maar een arts gevraagd 'Chiponde' voor te schrijven om in ieder geval wat energie te hebben. Dit is een soort pindakaas bestaand uit pinda's, suiker, olie, melkpoeder en multivitaminen (wordt  gratis verstreken door een organisatie vanuit Amerika).  

Na twee dagen gewacht te hebben met gebroken vliezen is er dan eindelijk besloten om een keizersnede te gaan doen. Beide meisjes zijn gehaald met een geboortegewicht van 1.5kg en 1.9kg. Moeder lag op de operatieafdeling, beide meisjes op de verloskundig afdeling. Moeder heeft geen borstvoeding dus geeft grootmoeder ze flesvoeding dankzij het project van Nicole.

Tijdens een bezoek aan de moeder zagen we dat ze erg veel pijn aan de wond had en bleek ze boven de 40 graden koorts te hebben. Geen infuus, geen antibiotica, een ontstekende operatiewond en geen arts die op de hoogte was...*zucht*  

Bij een bezoek aan de drie dagen oude meisjes op de verloskundige afdeling zien we dat ze er niet op vooruit gaan. In het dossier staat niets, maar dan ook niets geschreven. Geen vitale functies, geen dagelijks gewicht, niet eens gezien door enig arts. Nadat we er een Amerikaanse dokter bij hebben gehaald blijkt dat deze kleintjes al vanaf hun geboorte aan Antibiotica hadden gemoeten (Sepsis-protocol) vanwege het grote risico op sepsis door het langdurig gebroken zijn van de vliezen en de niet voldragen zwangerschap. Beide hebben het maximale toegestane gewicht verloren en gaan richting uitdroging. Als we ze de volgende dag weer bezoeken zien we dat ze maar twee van de vier dosissen antibiotica gehad hebben. Uit alles blijkt weer dat er veel, erg veel tekorten liggen bij het lokale personeel en hun manier van zorg dragen voor mensenlevens!  

Mirjam, Een jonge meid, moeder van één, werkte tot voor kort in het ziekenhuis als verpleegkundige maar heeft dankzij een ''financiële start'' een begin kunnen maken aan de vierjarige opleiding tot Bachelor Verpleegkundige. Per jaar zal dit €1300 zijn. Juist waar educatie en verhoging van niveau zo belangrijk zijn, zijn de kosten voor deze opleiding te hoog en onbetaalbaar voor de Malawiaanse bevolking. (In alle nederigheid wil ik even benoemen dat als er liefhebbers zijn om een bijdrage te willen leveren aan de voortgang van deze studie, dit meer dan welkom is!)  

Terwijl ik zo aan mijn verslag bezig ben krijg ik via WhatsApp een bericht van haar. ''Je raad het nooit maar ik ben tot verandering gekomen vrijdag. Ik ben de gelukkigste vrouw, het is zo verblijdend.'' ''We hadden een spirituele les en de lezing was geweldig, iets wat ik nog nooit gehoord had. Ik voel dat ik hier ben voor een reden, God heeft een doel met mijn leven.'' Sinds één week begonnen aan deze Bachelor Studie, niet wetend of de financiële steun voortgezet zou worden maar vol verwachting dat God een doel had met haar leven. Wow, om stil en blij van te worden. Bij God is alles mogelijk. Een bemoediging voor allen om de hoop niet op te geven, maar te volharden. Want de volharder, die overwint!

Ik kreeg de vraag of er mogelijkheid is om post te ontvangen. Hierbij mijn adres:

Pauline van Bragt
Nkhoma Mission Hospital
P.O. BOX 48
Nkhoma, Malawi